کهن ترین نقاشی های دوره اسلامی فوق العاده کمیاب و نادر هستند و آنها را نمی توان قبل از نیمه اول سده هفتم / سیزدهم پیگیری کرد.

سابقه مینا کاری را در بعضی از کتب 1500 سال قبل از میلاد می دانند.

بشر پس از سنگ، گل و استخوان برای رفع سایر نیازهایش به فلزات روی آورد و «از اهمیت فلزات همین بس که دوره های گوناگون تمدن بشری را با فلز خاصی که در هر دوره کشف شده و از اعتبار بیشتری برخوردار بوده است، نامگذاری کرده اند.

طلا بعنوان یک نماد نفیس، باارزش و واسطه ای برای جواهرسازی و اشیاء زینتی، از گذشته تا کنون کاربرد داشته است. با گذشت زمان، رفته رفته انسان استخراج فلزات را آموخت و تکنیک استخراج مس و ساختن اشیاء پیشرفت کرد.

انواع دوخت های سنتی را می توان نمونه ای زنده از هنرهای خانگی دانست. درویش دوزی یا تفرش دوزی، هنری ظریف و زیبا، و یکی از انواع رودوزی های دیگر ایرانی است، که در گذشته تولید کننده عمده و اصلی آن مردم تفرش بوده اند؛ و به همین دلیل به آن تفرش دوزی گویند.

هنر کاشیگری از آرایه های ارزشمند وابسته به معماری است که ذوق، سلیقه و هنرمندی کاشیگر سرزمین ما، آن را به درجه ای از رشد رسانده که تحسین بینندگان را برانگیخته است.

سفالگری یکی از کهن ترین صنایع دستی و هنری در ایران می باشد، که از هزاره هشتم پیش از میلاد آغاز شده است. مهم ترین پیشرفت در صنعت سفال سازی، خلق نقاشی بر روی سفالینه و ایجاد نقش بر تن آن ها می باشد.

هر گونه فعالیتی که برای آرایش ظروف سفالی انجام می ‌گیرد، تزیین نامیده می‌شود. برای تزیین روش های مختلفی وجود دارد.

سفالگری یکی از مهمترین و قدیمی ترین هنرهای دستی بشر بوده که از دیر باز در ایران رونق داشته است.

میناکاری، هنری زیبا، با جلوه ای که همچنان چشم نوازی می کند؛ هنری که روزبه روز بر ارزش آن افزوده می گردد و همچنان مورد استقبال و یکی از صنایع دستی نفیس و ارزنده کشورمان است.